همه ي قاصدکاي جاده

پنجره ي اتوبوس پاک قدرت فکر کردن رو ازم مي گيره. نگاه ميکنم، انگار که اولين و آخرين باره. همه چيز ميگذره، با سرعت من و اتوبوس. اگه بخوام هم فکر کنم هم نگاه، همه چيز رو نمي بينم. مخصوصاً اون قاصدکاي روي چمن، چمناي گوشه ي خيابون، پشت اون جدولاي راه راه سياه و سفيد. دستامو از پنجره ميارم بيرون، اتوبوس اينجا ايستگاه نداره، ولي کنار ايستگاه هم قاصدکي نيست. آروم ميشم يه پرنده، و مي شينم روي چمن روبروي قاصدکا. به آسمون نگاه مي کنم . قاصدکا مي خواين پرنده بشين؟